Namen voor de kids, een crime
Namen voor de kinderen kies je voor het hele leven van het kind. Geen makkelijke opgave, vonden wij.
16 jaar was ik, toen ik een jongensnaam hoorde en ik wist meteen zo ga ik later mijn zoon (mocht ik die krijgen) noemen.
27 was ik toen ik voor de eerste keer zwanger was.
Die ene naam was al die jaren blijven hangen en het was dan ook de eerste naam die ik opperde aan Man.
Nope, zei hij, hij vond het geen leuke naam, wat zeg ik, hij vond het 3x helemaal niets.
Ik was helemaal verbaasd.
Niet leuk???? Hoe kan dat nou, het was (en is) een hartstikke mooie, stoere naam.
Tja, toen moesten we verder zoeken.
In elk tijdschrift werd gekeken naar een naam, bij de aftiteling van een film bleven we kijken naar de namen die over het beeld rolde, echt overal werd gekeken maar we vonden geen enkele naam leuk.
Ondertussen bleef ik natuurlijk die ene naam zeggen in de hoop dat Man het uiteindelijk toch wel leuk zou vinden. Laten we eerlijk zijn, als je het wat vaker hoort (niet elk uur van elke dag ander ga je je er alleen maar aan irriteren) zo nu en dan, zo subtiel mogelijk dan bestaat de kans dat het toch leuk wordt.
De tijd ging voorbij en nog steeds wisten we geen naam.
'Ha' Man zei op een gegeven moment, het is toch een leuke naam.
Joepie!! we hebben een jongensnaam.
Maar nu een meisjesnaam.
Daar waren we nog lang niet uit.
Wilden we een aparte, een klassieke, een hippe?
Kan je onze opluchting voorstellen toen bleek dat we een jongen kregen.
Overigens kreeg hij op de dag van zijn geboorte zijn tweede naam..
Tja, een jaar later begon het gedonder opnieuw.
Ik was zwanger en nu moesten we natuurlijk wederom een naam vinden.
Ook toen werden alle registers opengetrokken en stonden we weer bij alle films stil om te kijken naar de namen die voorbij rolde.
Nee, we zagen niets leuks.
Uiteindelijk hadden we een meisjesnaam, gelukkig maar.
Maar ja, we hadden toen geen jongensnaam.
Echt niets kwam in de buurt van wat we ook maar een beetje leuk vonden.
Toen ik aan het bevallen was, dacht ik alleen maar aan het feit dat we geen jongensnaam hadden.
Kan je onze opluchting voorstellen toen bleek dat we een meisje kregen.
Ik vond het best moeilijk namen kiezen voor de kinderen. Ze moeten er toch
hun hele leven mee doen.
Hoe was dat bij jullie?
Tweet
wij hebben er destijds op gelet dat onze kinderen geen trendy namen kregen. Daar krijg je volgens mij later spijt van.
Jep, dat is ook iets waar we op hebben gelet. GEEN trendy namen.
Nou lijkt wel een beetje op ons verhaal. http://toaske.web-log.nl/toaske/2006/06/whats_in_a_name.html
Wij hebben ook lang gezocht
maar dat is dan ook normaal met onze waslijst aan eisen;
uit te spreken in engels én frans (ivm familie),
niet eindigend op o - a of y,
niet populair of ordinair.
Dus ...
In de jaren 90 kwamen veel jongetjes Daan te heten (zo later bleek) en ook wij gingen tot op het punt van uitwerpen voor deze naam: totdat we kersverse zoon in zijn oogjes keken en zagen dat het een echte Douwe was! Onze oudste dochter heet Olga, gekozen door manlief, onze jongste Emma, wat helaas later ook een echte hit werd (waarvan onze de grootste hit is :)) Wanneer beide meiden een jongen had bleken te zijn waren het Gijsjes (een 3e jongensnaam bleek moeilijk, maar achteraf gewoon Jan, naar man en 20 jaar geleden zelfs hip).
Toaske, ik heb even gekeken naar het logje en zag de link http://www.babyinfo.nl/fun/namen/namenteller.asp.
Dochters naam is in 1994 het meest voor gekomen 22x.
Zoon zijn naam in 2003 en 2007 5x.
Leuk link overigens.
het is ook moeilijk om namen te verzinnen voor je kinderen. Bij de geboorte van mijn 1e konden we pas zeggen welke naam het werd en met de 2e wisten we dat al een paar weken van te voren