Chaoot

Ja, ik kan er niets aan doen, ik blijf er maar op terug komen.

Ik ben en blijf een chaoot!

Vanmiddag ook weer, ga ik weg van mijn werk, loop ik buiten.

Sta ik ineens stil van schrik en denk "Waar is mijn telefoon" (begrijp me goed, stel dat ik hem vergeet dan is het geen punt, want ik heb het eigenlijk alleen voor het feit dat ik bereikbaar ben voor de kinderen), maar goed. Ik schrik dus, doe mijn tas op en kan mijn telefoon niet vinden.
Ik loop terug, ondertussen rommel ik nog in mijn tas, ben bijna bij mijn buro en bedenk me ineens dat mijn telefoon in mijn jaszak zit. Ik voel in mijn jaszak en ja hoor daar is die. Voor niets een bonkend hart.

Ik loop naar mijn fiets, doe mijn tas in mijn fietstas, mijn jas onder de snelbinders en wil weg... He, mijn fiets wil niet mee, nee he, ben ik hem vergeten van het slot te halen!!! Weer denken, waar zijn mijn sleutels, ha in mijn jaszak. Jas onder de snelbinders vandaan gehaald en sleutel zoeken.

Vervolgens ga ik ein-de-lijk op weg.

Dit zijn dus dingen die mijn regelmatig gebeuren, het is maar goed dat mijn hoofd vast zit... Althans dat zeggen mijn ouders vaak en mijn man denk het.

Weet je wat het wel is, ik irriteer me eraan wanneer de kinderen als een kip zonder kop lopen. Ja erg he, zelf ben ik eigenlijk geen haar beter. Ik leer hun om alles een plek te geven en vaak lukt ze dat ook, terwijl ik zelf, af en toe, als een kip zonder kop rondloop.

Gelukkig gebeurd het me niet zo heel vaak wanneer de kinderen erbij zijn, want tja ik weet het die nemen het over.

Mijn zoon heeft het wel af en toe, wanneer je hem vraagt waar iets is dan moet hij soms net te lang nadenken en dan wil ik alweer zuchten en steunen.

Ik ga toch maar proberen er meer op te letten, want eigenlijk is het rond uit irritant.