Bloedprikken

De afgelopen weken waren de kids hier best sneutjes te noemen.
Nona hoest al een tijd (sinds begin mei) en Sinyo heeft er ook last van.
Het zijn allebei andere hoestjes en het duurde nu wel heel erg lang. Ik was al met Nona een keer naar de dokter geweest, maar de pillen hadden niet geholpen.
Dus dokter gebeld.

Aangezien ik ook last had van iets (zomaar ineens een exceem plek op mijn wang!) had ik voor mezelf ook maar een afspraak gemaakt.

Goed wij vanochtend daar naar toe, Sinyo krijgt pillen, ik een creme en Nona moet bloedprikken.
Bloedprikken!
Wanneer iemand in de stress gaat van prikken dan is het ..... juist! Nona!

Toen ze 4 of 5 jaar was had ze nl. een snee in haar kin gekregen, omdat ze niet had geluisterd naar haar ouders. Laten we het daar maar op houden.
Enfin, die snee was best diep en dat werd dus een ritje naar het ziekenhuis. O, laat ik ook nog erbij vertellen dat dit op vakantie was, in Belgie en we dus niet wisten waar alles was. Het werd een gezoek, maar eindelijk kwamen we daar aan.

Maar goed die snee.
Er moest een verdoving gegeven worden...
In die snee...
Toen ik het hoorde ging ik bijna door mijn benen, aangezien er een wachtkamer was ben ik daar met Sinyo gaan zitten.
Ik had dus niets gehoord en zei tegen man 'Goh ze heeft helemaal niet gehuild..'.
Die blik, ik kan het niet na vertellen, maar het kwam er op neer dat het niet, ik herhaal NIET klopte.
Ze had de hele EHBO bij elkaar geschreeuwd en een stuk of wat verpleegsters waren komen kijken of het allemaal wel goed ging met dat meisje.
(Ik dacht nog 'Wat een goed geluiddichte wachtkamer'.)

Na dit euvel, heeft ze een hekel aan prikken.
Haar hechtingen eruit halen heeft 3 kwartier geduurd, omdat niemand eraan mocht zitten...

Toen ze 6 of 7 was moest ze ook bloedprikken.
We aangekaart bij de dokter dat ze het heel eng vond.
Hij had er wel wat voor!
Een wonderpleister!!
Die doe je zoveel uur voordat je geprikt wordt op de plek en dan verdoofd het een beetje, wist hij me te vertellen.
Prima!
Meegegeven dat spul!
Wij opgedaan op die dag dat ze moest bloedprikken.
Hielp het?
Nee!
We hebben haar rustig uitgelegd wat er zou gebeuren, dat het geen pijn zou doen en ga zo maar door.
Hielp het?
Nee!
Ze maakte zich heel erg druk om wat komen ging.

De bloedprikdame vroeg of we anders een andere afspraak wilde maken. Om een week later terug te komen.
'Nee' zeiden wij, dan maakt ze zich nog steeds duk.
Dus wij de kamer in wat het bloed werd afgenomen.
Zij zat in de stoel en keek me zo verdrietig aan....
Ik zei tegen haar; 'Kijk mij maar aan, dan hoef je niet te zien wat er gebeurd'.
Ok mama.
De bloedprikdame kwam met het bakje waar ook de prikken in lagen.
Daar begon ze.
Ze huilde.
Ze smeekte of ze niet weg mocht.
Het moest echter gebeuren.
We hadden geen keus en zette ons allemaal schrap!

Ik heb haar arm vast gehouden, Man haar benen, bloedprikdame 1 pakte haar arm goed vast, bloedprikdame 2 achter bij haar rug, bloekprikdame 3 ging prikken.
Erg he dat we dat deden.
Het kon echter niet anders.
Ik voelde me heel, heel erg klote en voor mij hoefde het ook niet meer.

Op een gegeven moment snikte ze: 'Mama, het gaat zo'n pijn doen!'.
Ik wilde wat zeggen en doen zei bloedprikdame 3 'KLAAR!!'.
Ze keek verwonderd naar haar arm en zei 'Is het al gebeurd?'
'Ja' zei bloedprikdame 3 en plakte een leuke pleister op haar arm.

Daarna kon ze gelukkig weer lachen en liep vrolijk de kamer uit.

Morgen moet er weer bloedgeprikt worden en ze maakt zich nu al een beetje druk.
Niet zoveel al een aantal jaar geleden, maar toch gaat het door haar hoofd.
En ik?
Ik vind het zo sneu voor haar.
Mijn arme moppie en bloedprikken.
Nee, dat is geen combinatie.