Omdat ik een moeder ben

Ik heb een zaadje in mijn maag, althans ik ga er van uit dat het er is. Nee, niet er vanuit, ik weet zeker dat het er is. Het zaadje is rustig, totdat ik een bepaald 'gevoel' krijg. Ik weet bijna zeker dat elke moeder zo'n zaadje in haar buik heeft.. ergens.

Het zaadje wordt ook wel gerefereerd als 'moederlijke instinct'. Iedereen wordt met dit zaadje geboren, maar wanneer je moeder wordt is het er voor altijd en staat het vast. Naarmate de kinderen groeien wordt het zaadje ook steeds groter.

Het zaadje komt tot leven wanneer je al moeder het gevoel hebt dat 'iets niet klopt'. Dat je het gevoel hebt dat er meer aan de hand is dan dat er gezegd wordt.

Dat gevoel had ik ongeveer 13 jaar geleden. Onze dochter was nog geen 4 maanden oud en ze was futloos. Haar gulzige drink momenten werden gereduceerd van 8 flessen naar nog niet eens 1. Ze hoestte heel erg en was flink verkouden.
In de middag was ik naar de dokter geweest en hij zei; 'Het is een verkoudheid, geef haar paracetamol en het komt in orde'.

Eerst was ik gerustgesteld, maar naarmate de dag verstreek vertrouwde ik het niet. Ik gaf haar eten met een lepeltje, maar ze spuugde het weer uit. Ik probeerde haar water te geven, ze wilde het niet. Spelen kwam er ook niet van, want haar lichaam leek de hele tijd moe. Ze was niet zichzelf, ik zag het en het zaadje groeide.

Ik wilde de dokter bellen, maar het was al na 5en dus dat kon niet. Toen maar de avonddokter gebeld en gevraagd om meteen langs te komen. Daar aangekomen werd eerst gezegd dat ze verkouden was, maar het zaadje bij mij ging niet weg het groeide. Ik vroeg wat het nog meer kon zijn en vertelde dat ze futloos was, niet dronk, ze piepte en er waren meer 'andere' dingen met haar. De avonddokter zei toen dat ik voor de zekerheid maar langs het ziekenhuis moest met haar.

Zo gezegd zo gedaan echter bleek dat ze haar zowiezo wilden houden, omdat ze dat altijd doen bij kinderen die in de avond komen. Toen moest ik wel even slikken, maar het maakte mij niet uit, want het zaadje was er nog! Na een onderzoek (of meerdere) bleek dat ze het RS had en knap ernstig.

Wat was ik blij met het zaadje in mijn maag, wat was ik blij dat ik toch nog de dokter belde, langs ging en bleef zeuren. Ik had echt niet met een kluitje het riet in gestuurd moeten worden, want ik was gaan stampvoeten. Dat allemaal door dat zaadje, het moeder instinct.

Ze heeft een week in het ziekenhuis gelegen en ze had het aardig te pakken. Haar eerste Sinterklaas vierde ze daar.... Het belangrijkste was, dat ze helemaal gezond is geworden.

Waarom ik hier ineens aan moest denken? Omdat ze nu een temperamentvolle tiener is, die weet wat ze wil.