De tandenfee....

Wij willen, zoals elke ouder, een goede ouder zijn maar soms gaat het mis!
Toen de kinderen klein waren kwam het moment dat ze gingen wisselen.

Dat wisselen ging bij Sinyo als een speer.
De tand hoefde maar een klein beetje los te zitten en hij gaf er een ruk aan om er voor te zorgen dat de tand eruit was.
Zijn gezicht glunderde, hij was enthousiast en zo blij dat de tand eruit was.

Hij had natuurlijk, zoals zoveel kinderen, gehoord over de tandenfee.
Braaf legde hij zijn tand onder zijn kussen om te wachten op de fee die in de nacht zou komen.
De fee zou komen en geld onder zijn kussen leggen en de tand meenemen, zodat hij weer snoepjes of speelgoed kan kopen.

Bij Nona ging het wisselen was moeilijker.
Althans het losraken van de tanden ging goed, maar zij durfde er niet aan te zitten.
Ze bleef er maar vanaf en durfde er niet aan te komen, niet met haar tong en ook net met haar handen.
Nadat het eindelijk lukte was ze enthousiast en zo blij dat de tand eruit was.
Ze juichde en gilde het uit. Haar glimlach sprak boekdelen want er was een tand uit.
Zo ging het iedere keer.
Braaf lefde zijn haar tand onder haar kussen om te wachten op de fee die in de nacht zou komen.
De fee zou komen en geld onder haar kussen leggen en de tand meenemen, zodat zij weer snoepjes en speelgoed kan kopen.

Die fee he, dat zijn natuurlijk gewoon de ouders.
Deze ouders he, die vergaten heel vaak om fee te zijn!
De eerste keer niet, maar daarna kwamen vaak teleurgestelde snoetjes en een klein stemmetje zei; 'Ze is niet langs geweest...'
Wij keken elkaar aan en dachten: 'Ooooo neeeee, helemaal vergeten.....'