Ik geef het toe!
Jeeetje nog een bekentenis.
Ik vind het leuk om mijn blog steeds een nieuwe look te geven, maar ik hoop dat ik het nu een aantal jaren, nou ja ok maanden zo kan houden.
Over dat praten he.
Gister gingen we weer praten en Sinyo was flink aan het woord om te kletsen en terwijl hij bezig is met zo te kletsen, dwalen mijn gedachten ineens terug.
Verrr terug..., toen hij 2 jaar en 8 maanden was.
Dat weet ik nog goed, omdat we toen bij het consultatie buro waren en daar hadden ze, ik denk, 3x vol verbazing gezegd, dat hij nu eindelijk eens moest praten.
Jawel, die gup zei bijna niets.
Hij zei; mama, papa, opa, oma, oto en bal.
That was it!
Consultatie buro kwam met het idee dat hij naar logopedie (of iets dergelijks) moest.
Nee zeiden wij; hij is lui.
Hij snapt wat wij bedoelen en wij snappen wat hij bedoeld.
Ze bleven nog aandringen, maar wij wisten wel beter.
Gelukkig hebben we het niet gedaan, want een paar maanden later ging hij naar de peuterschool.
Je raadt het misschien al.... nog geen maand later sprak hij veeeeel meeeer worden!
Dan denk ik bij mezelf, hoor hem nu....
Verbaal is alles in orde bij die gup!
Ach het cb is heel goed in het aanpraten van complexen die er niet zijn en het missen van dingen die er wel zijn ;-)
Nou inderdaad he. Ben ook blij dat we niet hadden geluisterd. Dat gehannes met die kinderen..
Jij voelde het goed aan.
Bij ons was het andersom. Op het cb zeiden ze al dat er iets niet in orde was met onze zoon. Toch wilde ik er niet aan.
Hij is nu uitgegroeid tot een flink jong van 12 met een milde vorm van autisme.
Goed dat je in jouw geval het gewoon voet bij stuk gehouden hebt!