Geduld wordt op de proef gesteld

Eigenlijk is dit een triest stukje, want mijn geduld werd in het ziekenhuis op de proef gesteld toen mijn vader daar plotseling naar toe moest. Gelukkig is het minder ernstig dan dat we dachten, maar hij moet wel een paar dag in het ziekenhuis blijven.
Waarom werd mijn geduld op de proef gedsteld?
Omdat de ambulance om half 2 aankwam en ze op hun rustige akkertje naar boven liepen.

Vervolgens gingen ze even wat nakijken en daarna paps op de brancard en naar de ambulance.

Na een kwartier reed de ambulance weg en pakte ik mijn eigen auto en reed naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen lag hij bij de Acute opname, het was ongeveer 2 uur.
'Ze komen zo bloed afnemen' zei een verpleegster.
Ok zeiden wij enthousiast want we waren nog erg positief.
Ik zag een paar tijdschriften liggen en begon een beetje te lezen, maar niet alles wat je leest komt binnen dus legde ik het weer weg.
20 minuten later kwam dezelfde verpleegster en vroeg of ze al geweest waren.
Nee zieden we weer in koor.
Ik zat op een krukje en mijn benen waren al de hele tijd aan het wiebelen, of ik sloeg ze over elkaar, ik ging recht zitten, helemaal naar voren oftewel kon geen prettige houding vinden. Vervolgens maar weer even die tijdschriften gepakt en begin weer wat te lezen. Op het moment dat ik helemaal in een verhaal zit, gaat het gordijn weer open en komt ze weer vragen of iemand is geweest om bloed af te tappen.
Nee helaas nog niemand met naalden en buisjes en wat maar ook gezien.

Aha 15 minuten later kwam ze aan, er werd bloed afgenomen en ze ging weer weg.
En nu zeiden we tegen elkaar.
Het gordijn werd op dat moment open geschoven en er kwam een verpleger binnen, rond 15:20.
'Zo meneer, we gaan nu even een rontgenfoto van uw long maken', hij liep naar het bed en nam mijn vader mee.
Binnen 10 minuten waren ze terug.

Goh wat was dat snel dacht ik nog en voelde weer hoop opkomen dat het nu wel sneller ging.
Dat werd meteen de grond ingedrukt op het moment dat de verpleger zei; "Dat nu naar de foto's wordt gekeken, zijn bloed op kweek wordt gezet en dat het nu dus nog wel een tijdje zou duren voordat een dokter kwam".
Mams en ik keken elkaar aan en zeiden (bijna tegelijk) : "Ga jij maar slapen, dan gaan wij even naar het restaurant".

Daar hebben we even gegeten en toen gingen we weer terug.
Het was nu ongeveer 16:15 en in nog geen velden of wegen een dokter te zien.
Aha daar kwam er 1, maar ze wist nog niet zeker wat het was en we moesten nog even geduld hebben.

Ongeveer 17:00 kwam ze terug en vertelde wat we allemaal al dachten.

Paps heeft een longontsteking en aangezien hij zwakke longen heeft moet hij even een paar nachtjes blijven.

Er moest nu een bed voor hem gevonden worden en dan kon hij eindelijk weer slapen.
Dat duurde gelukkig niet zo lang en rond 17:30 stonden we buiten.

Ja, ja geduld is in een ziekenhuis wel nodig en zeker als je plotseling aan komt waaien.
Begrijp me goed, het maakt niet uit hoor want iedereen wil het goed doen en het wachten hoort erbij.

Alleen als je daar zit te wachten is het altijd heel, heel anders!

Vanavond op ziekenbezoek, dan hoef ik in ieder geval niet te wachten.